Engel durumu olan bir tanıdığınız, akrabanız, ailenizden biri veya anne-babanız var mı?
Muhakkak vardır olmasa bile hepimiz birer engelli adayı değil miyiz?
Bu yazımda çok beğenerek izlediğim bir İran filmini sizlere tanıtmak isterim. 2013 yılında vizyona giren Havz-ı Nakkaşi Türkçe ismiyle Resim Havuzu Marziyar Miri tarafından kaleme alınıp yönetilmiştir. Film 2014 yılında Yabancı Dilde En İyi Film dalında Oscar’a aday adayı olarak değerlendirdi ancak filmi seçilmedi.
Filmde Meryem (Anne), Rıza (Baba) ve Süheyl’den (oğul) oluşan üç kişilik bir çekirdek aile anlatılmaktadır. Bu aileyi ayıran en önemli özellik Meryem ve Rıza’nın zihinsel engelli olmalarıdır. Ama bu durum evlatlarına olan sevgi ve sorumluluklarından vazgeçmeleri için bir mazeret olmaz. Her sabah koşarak yetiştikleri işçi servisi ile gittikleri ilaç fabrikasında ilaç kutulayarak yeri geldiğinde bakkal siparişlerini götürerek evin geçimini sağlarlar. Çocuklarının öncelikle sevgi olmak üzere bütün ihtiyaçlarını karşılarlar. Öyle ki her akşam evlerinden şarkılar, kahkahalar eksik olmaz ta ki Meryem Süheyl’in çantasındaki notu bulana kadar. Süheyl ailesinin farklı olduğunu büyüyüp okula başlayana kadar fark etmez. Öğretmeni annesinin veli toplantısı için okula gelmesini istediğinde Süheyl, ebeveynlerinin onu küçük düşürmesinden korkar ve bu durum bazı olaylara yol açar.
Aile temalı bu filmde benim gibi izleyenlerin de kendini bulacağı, severek izleyeceği bir film olduğunu düşünüyorum.
En sevdiğim replik ise “Erkekler de ağlar. Yalnız başını dik tutup ağla.”
Sizlerinde en sevdiğiniz repliği yorumlarda paylaşmanızı diliyorum.
Sade, güzel tam bir aile filmi…
Belki de birilerini, aşkın o saf ve temiz duygusuna inandırabilir.
Paylaşım için teşekkürler ❤️
Beğenmene çok sevindim.